Een volkstuin maakt gezond. Je beweegt op een ontspannen manier in de buitenlucht. Bovendien gaat het gros van de tuinders op de fiets naar de volkstuin. Maar er is meer. Er is een dieper liggende verklaring voor het verschijnsel volkstuin.
De mens begon op aarde als jager-verzamelaar. Hij trok van hot naar haar om aan zijn eten te komen. Erg omslachtig allemaal in tijden waarin de trein en auto ontbrak. Sterker nog: zelfs het wiel was nog niet eens uitgevonden. Dus van een fiets was ook nog geen sprake. De mens kwam erachter dat op dezelfde plek wonen met een eigen bedoeninkje makkelijker was. Ziedaar! De eerste volkstuin was een feit. Het was een knusse en overzichtelijke strijd om het bestaan met hier en daar wat leuke groentebedjes en voor de eieren en kippensoep wat rondscharrelende kippen. Tenminste, zo stellen wij ons dat vaak voor. Wij romantiseren dat soort lang vervlogen kleinschaligheden. Want in werkelijkheid was het een ordinaire struggle for life met veel magere jaren.
Kijk om je heen, het grootste deel van wat we eten, drinken, of gebruiken zit verpakt in plastic. Een materiaal dat is ontworpen voor de eeuwigheid, maar gebruikt wordt voor producten die we na gebruik weggooien. Deze wegwerpmentaliteit is een relatief recent fenomeen. Maar één generatie geleden, werden producten verpakt in herbuikbare of recycleerbare materialen - glas, metalen, en papier. Vandaag de dag worden onze stortplaatsen en stranden overspoeld door plastic verpakkingen van eenmalige producten, die na hun korte levenscyclus geen enkele waarde meer hebben.
Hoewel dit filmpje van de speech van de toen 12-jarige Severn Suzuki al 20 jaar geleden is opgenomen, blijft haar analyse en boodschap zeer actueel.
Een ei hoort erbij, zeggen ze. Maar alleen met een duurzaam ei hoor je er nog echt bij. De oude scharreleireren zijn zó vorige eeuw, dat kan echt niet meer. Nee, de moderne man en vrouw zet alleen nog paaseieren op tafel van kippen die een beter leven hebben gehad.
